Tamén hai música para os "rebeldes"

Todo movemento humano foi acompañado da música, das artes, entre tantos feitos históricos, mártires e opresión, temos cancións que o contan, non todo esta na Wikipedia
As letras son o importante, algunhas reivindican, outras lamentan o noso pasado, cantan, animan á loita aos abusos, tamén buscan a nosa identidade.
Sobra dicir que todos son grupos galegos.

As feridas cicatrizan, fisicamente xa non che doen, pero sempre quedan marcas na túa pel e no teu corazón

A  memoria da Historia que lle pasou á xente do noso pobo, moito mais alá dos libros...

Queda tempo de esperanza,  terra colectivizada que mercar en igualdade en compromiso popular, queda tempo de vitoria e buscar un mundo máis xusto e forma de repartir... Afogaron a revolución, agora resistencia guerrileira plantando cara ao inimigo... Foron milleiros de almas que non debemos esquencer

40 anos de escuridade, despois chegou a democracia... Os asesinos seguen a deber o sentimiento dun pobo ferido e torturado, que segue aumentando por máis que digan que aquilo foi cousa do pasado, aínda sentimos a dor

Somos herdeiros dunha ditadura cultural, fomos as vítimas dun ataque brutal... ¡Contra o noso!
A lingua mantivémola calándolle o cacique,
Non jodas con “Arteijo, Rianjo, Sanjenjo, Vivero, La Guardia, Órdenes, Boymuerto,
Puertosín, Puertoson..”

E non me importa o que poidan dicir eles que vaian apañar chapapote, que ensinen os papeles que me veñan co conto outra vez nas eleccións nunca máis, NUNCA MÁIS eses cabróns entrarán na miña terra na busca de votacións 

Asfaltame a eira a cambio do meu voto comprame con axudas que xa me pertencian 
fai un trato conmigo, di que eres o meu amigo prometeme esa subvención que nunca verá o meu ombligo 

Soy un hombre muy honrado, soy un hombre muy trabajador... 12 horas día a día trabajando como un cabrón... Robar al militar, robar a Jesucrito, pero a mi dejadme en paz... Robar al falangista...Dejad al pueblo.... Robar al presidente
Corre ven a casa que te van a desahuciar 

Buratos na terra cheos de ósos e caveiras, buratos na carne, de escopetas e pistolas, buratos na alma cheos de odio e miseria... Buratos no tempo de olvidos e defuntos. 

Fagamos memoria, fagamos camiño facendo memoria … 

Buratos de medo, de verdugos e vencidos, buratos de sangue, de bandeiras e asasinos, buratos na historia, son buratos na lembranza, buratos escuros, cicatrices que non curan. 

Buratos profundos de inxustizas e feridas... Son buratos ocultos de verdades e mentiras, que viven de alentos esquecidos. 
Buratos tapiados que non deixan ver futuros.

Distancia esa é a verba da nosa tristeza exacta esa é a marca que nos marca nas lembranzas, a dura cruz que nos cargamos nas espaldas

Hoxe torna o mundo muda doutra cor, anos e lembranzas non hai nada que explique, bágoas en distancia, barcos de promesas, soños e retornos... o mundo agora é noso.

Eu sinto a cada nai a quen lle falta o seu fillo, cada silencio, cada bágoa é un suspiro...Por cada irmán que se enfrentou ó seu destino, co corazón na maleta e a cabeza nos seus fillos


O mundo é noso: por cada irmán que non chegou ó seu destino, por cada pai que non voltou ver os seus fillos, somos as mans que neste mundo construímos
Quixéronnos enterrar mais nós saímos.    

Esta canción dálle música a un poema de Rosalía, denunciando a súa realidade e penurias.

Aqueles que ten fama de honrados na vila
roubaronme tanta brancura que eu tiña
boratome estrume nas galas de un dia
a roupa de cote puñeroma en tiras

Nin pedra deixaron onde eu vivira
sin lar, sin abrigo, morei nas curtilas
o raco cas lebres durmin nas campias
meus fillos... meus anxos...
que tanto eu queria

morreron morreron ca fame que tiñan!

Quedei deshonrrada murcharonme a vida
fixeronme un leido de toxos e silvas
i en tanto os raposos de sangue maldita
tranquilos nun leito de rosas dormian

Quedei deshonrrada murcharonme a vida
fixeronme un leido de toxos e silvas
i en tanto os raposos de sangue maldita
tranquilos nun leito de rosas dormian

Salvademe ou, xueces berrei... Toleria!
de min se mofaron, vendeume a xustiza
bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda
tan alto que estaba, bon Dios non me oira.

Entonces, cal loba doente ou ferida
dun salto con rabia pillei a fouciña
rondei paseniño... nen as herbas sentian
i a lua escondiase i a fera dormia
(Cos seus compañeiros en cama mullida.)

Mireinos con calma, i as mans estendidas
Dun golpe dun soio deixeinos sen vida
i o lado contenta senteime das vitimas
tranquila esperando o alba do dia

I entonces... entonces cumpriuse a xustiza
eu neles i as leises na mas que os ferira